Firma Almirall koncentruje się na obszarach, w których istnieją niezaspokojone potrzeby medyczne. Naszym celem jest dostarczanie skutecznych leków wpływających na poprawę zdrowia pacjentów. Nasze działania koncentrują się na leczeniu ważnych chorób, dzięki czemu możemy przyczynić się do realnej poprawy życia ludzi.
Dane epidemiologiczne dotyczace rogowacenia słonecznego zawarte w opracowanym w Wielkiej Brytanii raporcie podają, iż współczynnik chorobowości w Europie wynosi 15% u mężczyzn i 6% u kobiet. Rogowacenie słoneczne stwierdzano u 34% mężczyzn i 18% kobiet po 70 roku życia (Memon i in., 2000). Najwyższe wskaźniki chorobowości odnotowywane są w krajach położonych blisko równika i zamieszkiwanych przez duże populacje osób o jasnej skórze, np. w Australii (w stanie Queensland), gdzie wynoszą one 55% u mężczyzn w wieku 30–70 lat i 37% u kobiet (Frost i in., 2000).
Kiedyś rogowacenie słoneczne klasyfikowane było jako zmiany przednowotworowe, ale obecnie uznawane jest za wczesne stadium nieczerniakowego raka skóry. W około 10% przypadków może ono przekształcić się w nowotwory złośliwe. Pomimo tego rogowacenie słoneczne można skutecznie i łatwo leczyć.
Wyprysk ostry rozpoczyna się na ogół od zaczerwienienia skóry, któremu zwykle towarzyszy znacznie nasilony świąd i obrzęk skóry. Często powstają zmiany zapalne w postaci wysiękowych grudek i pęcherzyków. W miarę postępu choroby w miejscu pękniętych pęcherzyków tworzą się strupy, a w fazie gojenia dochodzi do złuszczania skóry. W zależności od nasilenia zmian zapalnych możemy wyróżnić wyprysk ostry, podostry lub przewlekły.
Wyprysk ostry należy różnicować od wyprysku przewlekłego, który ustępuje powoli i charakteryzuje się nieco innymi objawami. W fazie przewlekłej skóra wykazuje tendencję do wysuszenia, złuszczania i swędzenia. Objawy stanu zapalnego nie są zwykle tak nasilone, natomiast dołączają się objawy lichenizacji skóry („zliszajowacenie").
Istnieją różne przyczyny wyprysku. Zmiany występujące w jego przebiegu mogą mieć bardzo różną postać. Wyróżniamy następujące podstawowe typy wyprysku:
- wyprysk atopowy (neurodermit, atopowe zapalenie skóry);
- ostry lub przewlekły wyprysk kontaktowy (alergiczny lub z podrażnienia/toksyczny);
- wyprysk pieniążkowaty;
- łojotokowe zapalenie skóry.
U chorych na łuszczycę częściej wystepują niektóre choroby wewnętrzne. Należą do nich choroba Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejące zapalenie jelit (zapalne choroby jelit), łuszczycowe zapalenie stawów, cukrzyca typu II, choroba niedokrwienna serca, nadciśnienie tętnicze i zespół metaboliczny (w przebiegu którego występują: zwiększone wartości stężenia lipidów we krwi, miażdżyca, otyłość, zwiększone wartości stężenia glukozy we krwi lub nadciśnienie tętnicze).
Wyróżnia się klika postaci łuszczycy w zależności od wyglądu skóry w przebiegu choroby. Najczęstszą postacią łuszczycy jest łuszczyca zwykła, zwana również łuszczycą plackowatą. Ta postać choroby występuje u około 80% wszystkich chorych.
Spastyczność jest objawem definiowanym przez pacjentów i lekarzy jako występowanie kurczów mięśniowych, sztywności mięśni i/lub trudności w wykonywaniu ruchów. Jest jednym z najczęstszych objawów SM – występuje nawet u 84% chorych. Może wpływać na wiele aspektów życia chorych na SM. W znacznej mierze przyczynia się do odczuwanego przez nich stresu i pogłębia niepełnosprawność.