Choroby skóry.

Skóra jest największym narządem naszego ciała, tworzy zewnętrzną powłokę ochraniającą organizm przed działaniem szkodliwych czynników zewnętrznych. Zapobiega przedostawaniu się drobnoustrojów do wnetrza organizmu i powodowanym przez nie uszkodzeniom narządów wewnętrznych. Odgrywa istotną rolę w utrzymaniu prawidłowego funkcjonowania układu odpornościowego (immunologicznego).

Skóra, dzięki zawartym w niej gruczołom potowym, reguluje temperaturę ciała. Gdy organizm się przegrzewa, gruczoły potowe oddają wilgoć, której odparowywanie powoduje schłodzenie ciała. Razem z układem nerwowym jest odpowiedzialna za zmysł dotyku. Dzięki wykorzystaniu zakończeń nerwowych wrażliwych na ucisk, ból, gorąco i zimno ostrzega organizm o potencjalnych zagrożeniach.

Należy regularnie kontrolować stan skóry u dermatologa.

Rogowacenie słoneczne Łuszczyca Wyprysk

Rogowacenie słoneczne.

Dla wielu osób światło słoneczne stanowi źródło dobrego samopoczucia. Zapewnia ciepło, witaminę D i uwalnianie hormonów poprawiających nastrój, takich jak serotonina. Wielu ludzi nie zdaje sobie jednak w pełni sprawy z ryzyka rozwoju raka skóry. Jest to najczęstszy nowotwór u osób z jasną karnacją skóry (w populacji kaukaskiej). Każdego roku rozpoznaje się go u około 240 tys. osób. Liczba ta gwałtownie rośnie. W związku ze zmniejszającą się grubością warstwy ozonowej ekspozycja na promieniowanie słoneczne staje się coraz większym zagrożeniem dla zdrowia ludzi.

Co to jest rogowacenie słoneczne? [+info]

Rogowacenie słoneczne pojawia się w miejscu w którym skóra jest przewlekle narażona na działanie słońca. Stan ten stanowi wczesną postać kolczystokomórkowego raka skóry - odmiany nieczerniakowego raka skóry. Rogowacenie słoneczne określa się też niekiedy mianem rogowacenia starczego.

Największym czynnikiem ryzyka jego rozwoju jest długotrwałe narażenie na promieniowanie UV, zawarte w świetle słonecznycm. Istotne znaczenie mają tekże inne czynniki. Do grupę wysokiego ryzyka zalicza sie osoby z jasną cerą z powodu niewielkiej zawartości pigmnetu w skórze, ktory zapewnia skórze ochronę przed promieniowaniem UV. Innym istotnym czynnikiem ryzyka rozwoju rogowacenia słonecznego jest immunosupresja.

Samokontrola.

Wczesne wykrycie zmian typu rogowacenia słonecznego może uratować życie. Na szczęście łatwo można się badać samodzielnie w domu. Najlepiej jest kontrolować skórę raz na miesiąc po kąpieli. W tym celu należy stanąć przed dużym lustrem. Dodatkow niewielkie lusterko może pomóc w obejrzeniu trudno dostępnych obszarów. Oto kilka porad dotyczących samokontroli:

W przypadku zauważenia podejrzanie wyglądającego znamienia lub wykwitu na skórze należy skontaktować się z lekarzem. Za większość przypadków nieczerniakowego raka skóry odpowiada rogowacenie słoneczne. Zarówno raka podstawnokomórkowego, jak i raka kolczystokomórkowego można bez trudu wyleczyć. Istnieje jednak możliwość zauważenia na skórze czerniaka, najcięższej postaci raka skóry. W każdym wypadku przydatne mogą być coroczne badania skóry przez lekarza dermatologa.

Obejrzyj swoje ciało w lustrze, z przodu i z tyłu, a następnie z uniesionymi rękami.
Zegnij ręce w łokciach. Przyjrzyj się dokładnie swoim przedramionom, tylnej części ramion i dłoniom. Nie zapomnij także o obejrzeniu paznokci.
Obejrzyj tylną powierzchnię nóg oraz stopy, w tym podeszwy stóp i obszary między palcami.
Przy użyciu małego lusterka zbadaj skórę na karku i owłosioną skórę głowy, nie zapominając o obszarze za uszami.
Na koniec przy użyciu małego lusterka obejrzyj plecy i pośladki .

Prawidłowa ochrona skóry przed słońcem.

Pierwszym krokiem w kierunku zapobiegania rogowaceniu słonecznemu jest stosowanie kosmetyków z odpowiednimi filtrami przeciwsłonecznymi podczas przebywania na słońcu. Kosmetyki te powinny chronić przed promieniowaniem UVA i UVB. Współczynnik ochrony przeciwsłonecznej (SPF) mówi o tym, ile razy zostaje wzmocniona naturalna zdolność ochronna skóry. Innymi słowy, informuje on, jak długo skórę można narazić na działanie światła słonecznego, zanim dojdzie do jej oparzenia.

Współczynnik SPF wskazuje na ochronę przed promieniowaniem UVB, które stanowi główną przyczynę udarów słonecznych. Należy stosować kosmetyki przeciwsłoneczne ze współczynnikiem SPF co najmniej 25 w zakresie UVB i o wysokiej skuteczności ochrony przed promieniowaniem UVA. Najlepiej jest nanosić je na skórę 20–30 minut przed wyjściem na słońce.

Sprawdź swój rodzaj skóry.

10 wskazówek dotyczących ochrony przed słońcem.

Unikaj ekspozycji na słońce w godzinach od 11:00 do 15:00.
Regularnie nakładaj na skórę kosmetyki z filtrami przeciwsłonecznymi.
Powinny to być produkty ze wskaźnikiem SPF > 30, co zapewnia ochronę przed promieniowaniem UVB i UVA.
Nakładaj na skórę kosmetyki z filtrem ochronnym 20–30 minut przed wyjściem na słońce.
Rozważ chodzenie w ubraniach osłaniających skórę.
Noś kapelusz lub czapkę.
Chroń oczy okularami przeciwsłonecznymi.
Pij dużo wody, aby nie dopuścić do odwodnienia organizmu.
Unikaj źródeł promieniowania imitującego światło słoneczne (łóżek opalających/solariów).
Zaplanuj coroczne badanie skóry u dermatologa.

Bardziej szczegółowe informacje można znaleźć na stronie internetowej Europejskiej Fundacji Walki z Rakiem Skóry (European Skin Cancer Foundation)

Łuszczyca. [+info]

Z objawami łuszczycy musi nauczyć się żyć prawie trzy procent populacji światowej – najczęściej dotyka ona mężczyzn i kobiety, ale występuje również u dzieci, a nawet u noworodków. Wiele osób musi tolerować ciągły ból powodowany przez pękanie skóry i krwawienia z pękających zmian. U niektórych osób występują zmiany pod postacią zapalenia stawów.

Jednak duża część społeczeństwa na całym świecie uważa łuszczycę za chorobę banalną, która nie zasługuje na większe zainteresowanie czy współczucie. Niektórzy ludzie ciągle utożsamiają ją z brakiem higieny lub dbania o siebie i stronią od osób naznaczonych piętnem tego schorzenia. Z kolei wielu chorych na łuszczycę izoluje się od innych, ponieważ wstydzi się jej szpecących objawów.

Co to jest łuszczyca?

Łuszczyca to zapalna, przewlekła choroba skóry utrzymująca się do końca życia, która objawia się pojawianiem na skórze czerwonych, łuszczących ognisk zwanych blaszkami łuszczycowymi. Zmiany te mogą się pojawiać w dowolnym miejscu na skórze.

Istnieje kilka rodzajów łuszczycy.

Najczęsciej występującą postacią jest łuszczyca plackowata. Charakteryzuje się występowaniem zaczerwienionych zmian skórnych pokrytych srebrzystobiałymi łuskami.
Dość często występuje również łuszczyca kropelkowata, która charakteryzuje się obecnością drobnych, punkcikowatych, czerwonych ognisk pokrytych srebrnobiałą łuską.
W łuszczycy krostkowej występują liczne drobne wykwity krostkowe lub drobne pęcherzyki wypełnione niezakaźnym płynem, ponadto obserwuje się znacznie nasilone złuszczanie skóry. Zmiany łuszczycowe mogą się pojawić w każdym miejscu na ciele, jednak najczęściej rozwijają się na dłoniach i podeszwach stóp.
Łuszczyca odwrócona charakteryzuje się obecnością intensywnie czerwonych ognisk z obecnością nielicznych łusek lub bez ich obecności. Ogniska te pojawiają się najczęściej w fałdach skórnych, np. pod pachami, w pachwinach i pod piersiami.
Erytrodermia łuszczycowa to rzadko występująca postać choroby, której może towarzyszyć znacznie nasilony ból, gorączka, dreszcze. Typowe objawy obejmują uopgólnione zaczerwienienie i obrzęk skóry oraz intensywne złuszczanie jej obumarłych warstw.
U około 30–50 procent chorych na łuszczycę rozwija się również łuszczycowe zapalenie stawów, które powoduje ból, sztywność i obrzęk w obrębie zajętych stawów i wokół nich. Ten rodzaj zapalenia stawów najczęściej obejmuje stawy rąk, stóp, nadgarstków, kostek u nóg i dolnej części kręgosłupa.

Łuszczyca może mieć postać łagodną (ograniczoną do kilku obszarów skóry), umiarkowaną lub może być rozsiana i ciężka. Komórka skóry zdrowego człowieka dojrzewa w ciągu 28–30 dni i niezauważalnie złuszcza się. Z kolei komórki u osób chorych na łuszczycę dojrzewają znacznie szybciej, w ciągu siedmiu dni. Nawarstwiają się i tworzą łuskowate zmiany. Zmiany łuszczycowe mogą być bolesne i swędzące. Mogą też pękać i krwawić.

Na łuszczycę choruje prawie trzy procent populacji. Może się ona rozwijać u mężczyzn lub kobiet dowolnej rasy, w każdym wieku. Najczęściej pierwsze objawy pojawiają się od 15 do 35 roku życia. Jej początek może jednak mieć miejsce w każdym wieku – nawet u niemowląt i osób starszych.

Po czym mogę poznać, że choruję na łuszczycę?

Nie istnieje swoiste badanie diagnostyczne, które pozwoliłoby na rozpoznanie łuszczycy. W celu zdiagnozowania tej choroby lekarz ogląda skórę. Może też wykonać jej biopsję, aby zbadać pobrany wycinek pod mikroskopem. Niekiedy jedynym objawem łuszczycy są punkcikowate zagłębienia płytek paznokciowych.

Jakie są możliwości leczenia łuszczycy?

Najczęściej konieczne jest leczenie łuszczycy do końca życia. Ponieważ istnieje wiele różnych leków, może upłynąć dużo czasu, zanim lekarz znajdzie leki lub połączenia leków, które będą najskuteczniej działać u danego chorego. Niekiedy łuszczyca nagle się pogarsza (co nazywa się jej zaostrzeniem). Może też na jakiś czas całkowicie zaniknąć, co określa się jako „samoistną remisję".

Istnieje wiele miejscowych (zewnętrznych) i ogólnych (leki przyjmowane doustnie) metod leczenia łuszczycy i łuszczycowego zapalenia stawów. Inną możliwą opcją jest fototerapia. Istnieją też sposoby pielęgnacji skóry, które mogą pomóc w usunięciu łusek łuszczycowych, poprawić jakość skóry, jej odporność na pękanie przy zginaniu i ogólnie poprawić jej stan.

Odpowiednie porady można uzyskać od lekarza. Wsparcia mogą też udzielić miejscowe stowarzyszenia pacjentów; link obok.

Wyprysk. [+info]

Wyprysk jest chorobą, z którą pacjenci i ich rodziny często borykają się przez całe życie. Łacińskie określenie wyprysku („eczema"), pochodzi od greckiego słowa, którego odpowiednikiem w języku polskim jest czasownik „kipieć", co dobrze opisuje zaczerwienione, zmienione zapalnie, swędzące wykwity skórne, które pojawiają się w okresach zaostrzenia choroby. Zmiany skórne mogą mieć charakter łagodny, umiarkowany lub ciężki.

Co to jest wyprysk?

Chociaż pojęcie „wyprysk" jest często używane w odniesieniu do atopowego zapalenia skóry, istnieje kilka innych chorób skórnych, które również przyjmują postać wyprysku. Przykładowe rodzaje wyprysku to atopowe zapalenie skóry, wyprysk pieniążkowaty, wyprysk potnicowy, łojotokowe zapalenie skóry, kontaktowe zapalenie skóry z podrażnienia i alergiczne kontaktowe zapalenie skóry. Wszystkie te choroby powodują świąd i zaczerwienienie. Niektóre powodują też powstawanie pęcherzy, zmian sączących lub złuszczania skóry.

Atopowe zapalenie skóry (AZS) często występuje u chorych na astmę oskrzelową i/lub katar sienny lub u ich krewnych. Słowo „atopowy" było pierwotnie używane jako określenie stanów alergicznych – astmy oskrzelowej i kataru siennego.

Atopowe zapalenie skóry nie jest zakaźne. Prawie zawsze rozpoczyna się w wieku dziecięcym, na ogół jeszcze w okresie niemowlęcym. Jego objawy obejmują suchość, świąd i złuszczanie się skóry, pęknięcia za uszami, wysypkę na policzkach, rękach i nogach. Przebiega z naprzemienną poprawą i pogorszeniami. W trakcie zaostrzeń choroby, w wyniku drapania i zakażeń, mogą pojawiać się otwarte, sączące lub pokryte strupami owrzodzenia.

Atopowe zapalenie skóry jest chorobą częstą, występującą na całym świecie, chociaż najczęściej rozwija się u mieszkańców obszarów miejskich i w krajach rozwiniętych. Szacuje się, że wystepuje w ciągu życia u 10 procent wszystkich ludzi (co może jednak nie dotyczyć rejonów tropikalnych). Z równą częstością występuje u mężczyzn i kobiety wszystkich ras.

Rodzaje wyprysku.

Podstawowym objawem wyprysku jest zaczerwienienie skóry i świąd. W niektórych przypadkach mogą powstawać pęcherze, zmiany sączące, złuszczanie skóry. Choroby skóry objawiace się wypryskiem to m.in.:

atopowe zapalenie skóry – najczęstszy. przewlekły (długotrwały) rodzaj wyprysku;
kontaktowe zapalenie skóry – reakcja zapalna, która może wystąpić po kontakcie skóry z niektórymi substancjami - alergenami;
wyprysk potnicowy – charakteryzuje się powstawaniem pęcherzy na dłociach i stopach (podeszwach); występuje dwa razy częściej u kobiet;
wyprysk pieniążkowaty – ma postać nieswędzących, okrągłych, dobrze widocznych ognisk wypryskowych, które często pojawiają się w miesiącach zimowych; może rozwijać się na każdej części ciała, szczególnie często w obrębie podudzi;
łojotokowe zapalenie skóry – objawia się zaczerwienioną, łuszcząca się i swędząca wysypką, która może się pojawić w różnych miejscach na ciele; zazwyczaj rozwija się na podłożu łojotokowym, w obrębie owłosionej skóry głowy, po bokach nosa, w obrębie brwi, powiek i skóry za uszami oraz pośrodku klatki piersiowej;
zastoinowe zapalenie skóry – rodzaj wyprysku, który może się rozwinąć u osób, u których dochodzi do zastoju krwi w żyłach podudzi;

Czynniki zaostrzające objawy.

Czynniki zaostrzające objawy mogą być inne u różnych ludzi. U większości osób cierpiących na wyprysk objawy mogą pojawiać się lub nasilać podczas przeziębienia lub innych zakażeń. U niektórych pacjentów objawy zostrzają sie zimą, a inni nie mogą znieść pocenia się w wilgotnym, gorącym powietrzu w lecie. Do powszechnie spotykanych czynników zaostrzających objawy wyprysku zalicza się:

suchość skóry – wiatr, niska wilgotność powietrza, niska temperatura, nadmiernie intensywne mycie skóry bez używania kremów nawilżających i stosowanie drażniących, wysuszających mydeł mogą powodować suchość skóry i nasilenie wyprysku;
czynniki drażniące – istnieje wiele substancji znajdujących się w naszym otoczeniu, które mogą powodować pieczenie, zaczerwienienie, swędzenie lub suchość skóry;
alergeny – są to czynniki (takie, jak pyłki roślinne, złuszczony naskórek zwierząt, określone pokarmy lub kurz), które wywołują reakcje alergiczne i mogą powodować nasilenie wyprysku;
stres – osoby z wypryskiem często reagują na stres (frustrację, gniew, strach, wstyd) nagłym zaczerwienieniem i swędzeniem skóry; również wyprysk sam w sobie oraz leki stosowane w jego terapii stanowią źródło stresu – dlatego też warto nauczyć się rozpoznawać sytuacje stresowe i znaleźć skuteczne dla siebie techniki panowania nad nimi;
uczucie gorąca i pocenie się – większość chorych na atopowe zapalenie skóry zauważa, że odczuwa świąd, gdy jest im gorąco; rozgrzanie skóry powoduje u nich swędzenie nie tylko w wilgotnym, letnim powietrzu, ale również zawsze wtedy, gdy się spocą;
zakażenia – najczęstszymi są gronkowcowe zakażenia bakteryjne, zwłaszcza w obrębie rąk i nóg; można podejrzewać obecność takich zakażeń w miejscach, z których sączy się wydzielina, lub jeśli na skórze tworzą się krosty wypełnione ropą; jeżeli obecne są też inaczej wyglądające zmiany, należy zasięgnąć porady lekarza.

Czynniki genetyczne.

Badacze odkryli, że u niektórych osób cierpiących na wyprysk wystepuje wada genetyczna, która powoduje brak filagryny w ich naskórku. Filagryna jest białkiem, które przyczynia się do powstawania ochronnej zewnętrznej warstwy skóry. Ta bariera skórna chroni organizm przed drobnoustrojami i innymi obcymi substancjami. Brak filagryny powoduje wysuszenie skóry i osłabienie bariery skórnej. W rezultacie skóra staje się podatna na działanie czynników drażniących, takich jak mydło i detergenty. Osłabienie bariery skórnej ułatwia alergenom, takim jak np. pyłki roślinne, wniknięcie do organizmu. Naukowcy uważają, że taki kontakt z alergenami może indukować nadwrażliwość na nie, a nawet uczulenie na niektóre pokarmy.

Pielęgnacja skóry.

W przypadku suchej skóry najważniejsze jest przywrócenie jej prawidłowego nawilżenia. Należy dążyć do oczyszczenia i nawilżenia skóry, co pomoże w jej wygojeniu. Najlepszym sposobem nawilżenia skóry jest krótka kąpiel lub prysznic i następnie posmarowanie skóry kremem lub balsamem nawilżającym zaraz po delikatnym wysuszeniu ciała.

Stosowanie skutecznego kosmetyku nawilżającego kilka razy dziennie przywraca prawidłową zawartość wody w skórze i poprawia pełnioną przez nią funkcję barierową. Należy smarować ręce balsamem lub kremem nawilżającym po każdym ich umyciu lub kontakcie z wodą.

Gdy już rozwinie się zapalenie, należy bezzwłocznie udać się do lekarza, ponieważ konieczne jest natychmiastowe leczenie.